portretfotografie

Specificaties

Soms is het gewoon heel tof om de natuur in te trekken, op zoek naar de kleinste bewoners van onze aardkloot. Vlinders, rupsen, torren, mieren, noem maar op. Zelfs strontvliegen krijgen een bijna magische schoonheid als je alle 6.000 facetten van hun ogen kunt tellen.
En dan is het fijn als je die ‘little critters’ goed op de gevoelige plaat weet vast te leggen. Liefst scherp, beeldvullend, en in een verhouding van 1:1. Als je dat echt goed wilt doen, dan ontkom je niet aan een macro-lens. Dus, je raadt het al, ik wilde een macro-lens hebben!

Nu ga ik nooit over één nacht ijs als het gaat om de aanschaf van een objectief. Wekenlang zit ik online reviews te lezen en Youtube af te struinen naar gebruikerservaringen van de lenzen die ik op het oog heb. En dan nog loop ik de fysieke winkels binnen het personeel ook nog maar eens om hun mening te vragen. De reden dat ik dat doe is onder andere omdat ik geen verzamelaar ben. Ik wil voor elk type fotografie één lens hebben, en dan moet dat de beste zijn die mijn budget zich kan veroorloven – en mág veroorloven, want bij mij is budget vooral een restrictie die ik mezelf stel. Ik zie er geen enkel nut in om voor één discipline twee of meer lenzen in huis te hebben die hetzelfde kunnen – uiteindelijk gebruik je alleen die ene die je het fijnste vindt om mee te werken, de rest ligt in de kast stof te verzamelen.
De keus voor een macro-lens was een lastige. Waarom? Omdat macro-lenzen in het algemeen primelenzen zijn, en die blinken vaak toch al uit in kwaliteit. Dus het werd kiezen uit diverse uitstekende opties.

Het is uiteindelijk de Sigma 105mm f/2.8 EX DG OS HSM Macro geworden. Ik wist bij voorbaat al dat het brandpunt op 105mm zou moeten liggen. Dat geeft me een mooie beeldvulling, maar ik houd voldoende afstand van het meerpotige mini-monstertje (ja, dat zie je pas als je een knaller van een macro-foto hebt gemaakt van bijvoorbeeld iets lieftalligs als een vlinder) om het niet te doen afschrikken. Niks zo frustrerend als tien minuten bezig zijn om je foto voor te bereiden, om vervolgens op het moment suprème het *****-beest weg te zien vliegen.
Dus dat beperkte in het woud van goede macro-lenzen de keus al enigszins, en uiteindelijk ging het tussen deze Sigma en de Nikon AF-S 105mm f/2.8G IF ED VR Micro (om de één of andere reden duidt Nikon zijn macro-lenzen aan met ‘micro’). Kwalitatief ontlopen de twee elkaar niet of nauwelijks, dus de prijs gaf de doorslag – de Sigma kostte me tweedehands nog geen twee-derde van wat de Nikon me armer zou maken.

Me so happy! De Sigma doet wat-ie moet doen, en dat doet hij verdomd goed. Hij is spatzuiver bij alle diafragma’s (hoewel de ‘sweet spot’ op f/5.6 ligt), de bokeh is werkelijk boterzacht, lichtafval is een non-issue (zo lang je de zonnekap er maar op laat staan en niet recht tegen de lichtbron in fotografeert) en er is nul vervorming. De beeldstabilisatie (OS in Sigma-taal) geeft een winst van dik drie stops, maar is wel een tikje luidruchtig. Ook al geen issue, want de meeste macro-foto’s maak ik vanaf statief, en dan staat de OS toch uit. De autofocus, hoewel spot-on, is niet de snelste, maar de beste macro-foto stel je met de hand scherp.
Ook voor deze lens geldt: hij is bedoeld voor een full-frame camera, dus dat kleine beetje randonscherptedat hij wijd open heeft valt buiten de randen van de DX-sensorvan mijn D7500. Bovendien is randonscherpte voor macro-fotografie ook alweer geen issue, omdat je die rand juist lekker creamy wilt hebben – ik wel tenminste.

De Sigma 105mm f/2.8 kan naast het macro-werk ook uitstekend worden gebruikt voor portretfotografie. Daar heb ik hem zelf nog niet voor gebruikt, ik heb voor portretten de Tamron 35-150mm f/2.8-4 Di VC OSD en de Nikon AF-S 50mm f/1.8G. Maar ik ga het zeker een keer proberen.
Als je er portretten mee gaat schieten moet je wel in het achterhoofd houden dat je, als je ‘m zoals ik op een DX-body gebruikt, rekening moet houden met de cropfactor van 1,5x. Je krijgt dan in feite een brandpuntsafstand van 158mm, dus je hebt dan wel wat meer afstand nodig in je studio dan normaal. Buiten moet dat uiteraard geen probleem zijn, en al helemaal niet voor macro-fotografie – de grotere brandpuntsafstand gunt je wat meer afstand tot het beestje, dus minder kans dat-ie er vandoor gaat.
Concluderend kan ik over deze lens eigenlijk heel kort zijn: wil je voor een zacht prijsje een uitstekend macro-objectief? Dan is de Sigma 105mm f/2.8 EX DG OS HSM Macro de lens voor jou. Hij is het zeker voor mij!

<< Sigma AF 150-500mm f/5-6.3 DG APO OS HSM

Nikon AF-S 50mm f/1.8G >>

SPECIFICATIES

Specificaties

De Nikon D7500 is mijn primaire DSLR camera. Toen mijn vorige camera (een D7100) aan vervanging toe was, was er voor mij eigenlijk geen twijfel of ik over zou moeten stappen naar full-frame. Ik heb nooit problemen gehad met de kleinere APS-C sensor. Sterker nog, vaak haal ik er meer voordeel uit, omdat ik vaak foto’s op grotere afstand maak – wildlife, vliegtuigen en de maan. De cropfactor geeft me in die situaties meer beeldvulling.

Ook de overstap naar een mirrorless systeemcamera – in mijn geval zou dat dan de Nikon Z50 worden – is voor mij geen reële optie. Mijn ogen kunnen niet wennen aan de electronische viewfinder, die slechts een digitale interpretatie wergeven van wat er voor de lens gebeurt. Door mijn oogafwijking (ik ben nyctalopisch) zie ik in de EVF werkelijk elke vertraging en beeldfout die er in zit, waardoor het lijkt alsof ik naar een TV uit de jaren ’80 kijk die niet goed op het kanaal is afgestemd. Ik wil real-time zien wat er voor mijn lens gebeurt, niet een (voor mijn ogen slechte en vertraagde) electronische weergave ervan. Totdat de technologie dusdanig is gevorderd dat een EVF daartoe in staat is – of de fabrikanten een optische viewfinder zoals op een DSLR op een mirrorless kunnen plaatsen – laat ik node de spiegelloze systeemcamera links liggen. Dus bleef er uiteindelijk maar één optie over: de Nikon D7500.

Ik heb serieus gekeken naar zijn grotere broer, de Nikon D500. Dat is een van de verdomd weinige APS-C camera’s ter wereld die met recht een professionele camera mag worden genoemd. De D500 is echter door Nikon als eerste geslachtofferd ten faveure van de ‘grote migratie’ naar mirrorless systeemcamera’s, en wordt niet meer geproduceerd. Maar het ding is zó goed dat hij immens populair is, en daardoor tweedehands niet of nauwelijks verkrijgbaar. Vandaar dat ik voor de kleinere en iets minder rijk bedeelde D7500 ben gegaan.
En voor het sinds ik ben gaan fotograferen heb ik gekozen voor een nieuw exemplaar. Normaliter koop ik alles tweedehands. Het scheelt vaak enorm veel geld, en de kwaliteit is er, als je zorgvuldig zoekt, niet minder om. Maar met het idee in het achterhoofd dat ik vanwege mijn gereserveerdheid ten opzichte van mirrorless weleens héél lang met deze body moet gaan doen heb ik toch besloten om voor nieuw te gaan.

De sensor van de D7500 – dezelfde 20,9 megapixel sensor als die in de D500 – is state-of-the-art. En hij neemt meer mee van de D500: de razendsnelle EXPEED-5 processor en het 180,000 RGB lichtmetersysteem. Hij presteert uitstekend bij weinig licht (de belangrijkste reden om vervanging te zoeken voor mijn D7100, die op dat vlak minder goed presteert), en hij heeft een snelle en nauwkeurige autofocus. Helaas niet het 153-punts AF-systeem van de D500, maar het verder uitstekende 51-punts systeem dat zich in diverse Nikon-body’s al jaren bewijst. Ook erg fijn is de snelle burstfunctie van 8fps, met een buffer van maar liefst 50 RAW-beelden (tegen 6 voor de D7100…).

De ISO varieert van 100 tot 51.200, en is digitaal nog uitbreidbaar tot een verbazingwekkende 1.640.000.
Heb je daar iets aan? Nee, waarschijnlijk niet – ik heb het in elk geval nog niet getest. Het is ook niet nodig, want mijn ervaring is dat de D7500 de ruis tot en met een ISO van 12.800 nog ruimschoots binnen de perken houdt. En zelfs dat is een waarde die ik zelden gebruik, meestal kom ik niet eens boven de 1600.
Een andere, eveneens zeer waardevolle toevoeging ten opzichte van mijn oude D7100 is het touchscreen, dat bovendien kan kantelen. Draaien kan het dan weer niet, maar voor mij is dat geen gemis. Ik sta altijd achter de camera, nooit ervoor.

Eén aspect van de D7500 heeft mij wel flink doen twijfelen voordat ik tot aanschaf overging: het feit dat er maar één SD-kaart in past, tegen de twee in mijn oude D7100 of de D500. Professionals gruwen hiervan, en nemen deze camera daardoor ondanks de verder uitstekende specs niet serieus. Maar ik bedacht me twee dingen.
Ten eerste ben ik geen professional. Ik ben amateurfotograaf, hobbyist. Weliswaar is de hobby aardig uit de hand aan het lopen en krijg ik hier en daar al opdrachtjes, maar toch – ik ben geen professioneel fotograaf. Boeit het me dan wat professionals ervan vinden? Ja, natuurlijk, maar het is zeker geen dealbreaker.
Ten tweede dacht ik bij mezelf: “In de tien jaar dat ik nu fotografeer, hoe vaak is het voorgekomen dat een van mijn SD-kaarten het begaf?” Het antwoord: nul keer. En dat is wat ik pro’s als Thom Hogan, Robert Bishop en Dustin Abbott – fotografen met wie ik contact heb en wiens reviews en meningen ik als standaard hanteer – ook hoor zeggen. Aangezien ik altijd investeer in SD-kaarten van de hoogste kwaliteit (die van mij komen niet bij de Action vandaan, zeg maar), durfde ik dat risico dus wel te nemen.

En ik heb er nog geen seconde spijt van gehad! De Nikon D7500 is een heerlijke camera om mee te werken. Achteraf gezien ben ik ook blij dat ik deze heb genomen in plaats van de D500, want hij laat zich vrijwel exact op dezelfde wijze bedienen als mijn oude D7100. De D500 gebruikt de meer ‘professionele’ inrichting van de bedieningsorganen vergelijkbaar met de full-frame D850. En natuurlijk had ik daar prima aan kunnen wennen, maar ik heb met de D7500 vanaf dag één op mijn eigen vertrouwde werkwijze kunnen werken.
En dat alles maakt de Nikon D7500 voor mij de beste keuze om mee te fotograferen!

N.B. Het zal u wellicht zijn opgevallen dat ik met geen woord rep over de relatief uitgebreide video-mogelijkheden van de D7500. Dat komt omdat ik die functie simpelweg nooit gebruik. Ik ben fotograaf, geen videograaf. Ik kan dan ook geen zinnig woord zeggen over de videokwaliteiten van de D7500. Ik weet dat het er op zit, maar hoe en vooral hoe goed het werkt – ik heb geen idee.

Tamron 35-150mm f/2.8-4 Di VC OSD >>

SPECIFICATIES

Specificaties

De lens die standaard op mijn D7500 is gemonteerd als hij uit de tas komt is de Tamron 35-150mm f/2.8-4 Di VC OSD. Dit is een full-frame lens met een ongebruikelijk zoombereik. Dit bereik leent zich echter uitstekend voor portretfotografie (het doel waarvoor Tamron deze lens ook in de markt zet), want het vervangt maar liefst zes primelenzen die normaliter voor deze tak van sport worden gebruikt. De brandpuntsafstanden van die primes (35mm, 50mm, 85mm, 105mm, 135mm en 150mm) staan zelfs op de zoomring vermeld! Uiteraard is deze Tamron niet zo lichtsterk als de meeste primelenzen, die in het algemeen een diafragma van f/1.8 tot f/1.2 hebben. Maar aan de andere kant hoef je met deze Tamron maar één lens mee te nemen in plaats van zes. En dat scheelt toch flink in het formaat en gewicht van je cameratas.

Omdat deze lens bij mij op een APS-C body staat, moet ik rekening houden met de cropfactor van 1,5x (voor Nikon). Het zoombereik komt dan – omgerekend naar full-frame – overeen met ongeveer 50-225mm. Globaal hetzelfde bereik dus als de veelgeprezen, maar veel duurdere 70-200mm f/2.8 lenzen. En daar komt het volgende voordeel van deze lens om de hoek kijken: niet alleen is deze Tamron een stuk goedkoper dan de 70-200’s, maar hij weegt ook minder dan de helft ervan. Scheelt een hoop sjouwen als je de hele dag op een evenement rondloopt.

Hoewel Tamron deze lens niet in haar professionele ‘SP’-assortiment wegzet is de kwaliteit ervan zonder meer als professioneel te kenmerken. Vaak is een zoomlens een compromis, waarbij er al gauw scherpteverlies ontstaat aan de uiteinden van het zoombereik. De Tamron 18-400mm f/3.5-6.3 Di II VC HLD, die ik een tijdje heb gehad, is daar een goed voorbeeld van. Die deed alles, maar hij deed niks echt goed. Vooral de beeldkwaliteit tussen 300 en 400mm viel erg tegen.
Niet met deze 35-150mm! De centrumscherpte is over het hele bereik kraakhelder, alleen aan de randen heb je vooral in het telebereik wat verlies aan scherpte – iets waar je met een APS-C sensor totaal geen last van hebt! De autofocus is niet de allersnelste, maar voor mij vlot genoeg, en bovendien zeer nauwkeurig.

Heeft deze Tamron ook minpunten? Het is maar hoe je het bekijkt. De belangrijkste: hij mist natuurlijk wat bereik aan het groothoek-eind, zeker als je hem – zoals ik – op een APS-C body gebruikt. Om die reden heb ik altijd de Sigma 18-35mm f/1.8 DC HSM Art in de tas zitten, een briljante lens die het bereik tot 35mm prima opvult.
Een ander puntje is dat de autofocus niet handmatig kan worden overruled. Je zult dus een schakelaar om moeten zetten om handmatig te focussen. Geen nadeel, wel een aandachtspuntje.
Deze lens kan bij volle diafragma-opening wat last hebben van vignettering – op een full-frame body tenminste. Ook hier weer het voordeel van een DX-camera, want vignettering is bij gebruik op de D7500 totaal afwezig. En als laatste is het me opgevallen dat de zonnekap een heel klein beetje speling heeft op de lens, iets dat je soms merkt als je de camera snel beweegt. Maar het stoort me niet, en ik ben er al zo aan gewend dat het me niet meer opvalt.
Al met al niks bijzonders dus.

Behalve voor portretfotografie gebruik ik deze Tamron primair voor evenement-, concert- en straatfotografie. Daarmee is het mijn standaard ‘walk-around’ lens. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik superblij ben dat ik voor deze lens met ongebruikelijk zoombereik heb gekozen, want hij vervult voor mij dusdanig veel behoeften dat de Tamron 35-150mm f/2.8-4 Di VC OSD in no-time mijn belangrijkste lens is geworden!

<< Nikon D7500

Sigma 18-35mm f/1.8 DC HSM Art >>

SPECIFICATIES

Specificaties

De titel zegt het al: een 50mm primelens is een ‘must-have’ voor elke zichzelf respecterende fotograaf – maar ik zet het niet voor niets tussen aanhalingstekens. Ik laat me niet graag door anderen vertellen welke apparatuur ik ‘moet’ gebruiken. Wat ik gebruik wordt bepaald door mijn stijl van fotograferen, mijn ervaringen en – ook niet onbelangrijk – mijn budget.
Maar goed, vrijwel iedereen prijst de roemruchte ‘nifty-fifty’ de hemel in. Dus ook ik heb eraan moeten geloven. “Moeten”? Ja, zo voelde het in eerste instantie wel. Ik ben niet zo’n liefhebber van primes, met uitzondering van mijn Sigma 105mm f/2.8 macrolens. Het maken van macrofoto’s is zo statisch dat ik daar een zoomfunctie absoluut niet mis.

Voor de rest: call me lazy, maar ik zoom liever dan dat ik steeds een Weense wals moet dansen (een stap naar voor, twee achteruit) om de foto te kunnen maken die ik voor ogen heb. Het is een keuze. Daarom ben ik zo blij met de Sigma 18-35mm f/1.8, want dankzij dat fantastische stuk glas kon ik mijn Nikon AF-S 35mm f/1.8G, die ik onder dezelfde foto-maatschappelijke dwang had aangeschaft en nauwelijks gebruikte, doorschuiven naar mijn dochter die er wel blij mee is.
Maar toch ben ik weer gezwicht, “want je moét toch een 50mm prime hebben?”, hielden veel collega’s me voor. Dus ik heb een Nikon AF-S 50mm f/1.8G gekocht.

Gelukkig slaat deze lens geen enorm gat in je portemonnee. Nieuw kost hij rond de €250,-, ik heb hem voor nog geen honderd euro tweedehands aangeschaft. Ik koop mijn glas altijd tweedehands, want waarom de hoofdprijs betalen voor een nieuw objectief als een kwalitatief goede tweedehands vaak nog niet de helft kost?
Wat je er vervolgens voor terugkrijgt is volgens velen – professionals en hobbyisten gelijk – toch wel een van de beste lenzen die je op een Nikon DSLR kan zetten. Ik heb nog even getwijfeld of ik dan niet toch voor de f/1.4 had moeten gaan, maar diverse reviews wijzen de kleinere f/1.8 aan als de betere optie, dus mijn keus was snel gemaakt – ook vanwege de prijs, de 1.4 is zelfs tweedehands meer dan twee keer zo duur.

Overigens heb ik deze lens echt niet alleen maar gekocht omdat de muggenzifters in fotografie-land vinden dat je zonder ‘nifty-fifty’ geen echte fotograaf bent. Ik heb er wel degelijk een doel mee: portretfotografie in de studio.
Mijn belangrijkste portretlens is de Tamron 35-150mm f/2.8-4 Di VC OSD. Deze lens presteert naar mijn behoeften uitstekend, zowel in als buiten de studio. Maar soms zoek ik, heb ik gemerkt, in de studio toch nét even naar iets meer lichtsterkte in het glas, omwille van de scherptediepte. En daar komt de 50mm f/1.8 om de hoek kijken.

En potverdikkie, het is een fijne lens! Prima autofocus, de bokeh is zacht genoeg bij volle opening (bij f/4 en hoger wordt de bokeh hoekiger, omdat de diafragma-lamellen recht zijn en niet rond), het ding weegt drie keer niks, en hij is haarscherp bij alle diafragma’s. Op een full-frame camera loopt de randscherpte iets terug bij volle diafragma-opening, maar opnieuw komt daar het voordeel van een APS-C body als mijn D7500 naar voren: op de kleinere DX-sensor valt die randonscherpte helemaal weg. De lens heeft wel wat last van vervorming (vreemd genoeg ook weer meer op een FX camera dan op een DX), maar dat lost zichzelf op in de nabewerking, met de in Adobe Lightroom ingebakken lensprofielen.

De Nikon AF-S 50mm f/1.8G zit, ondanks het feit dat hij nog geen 200 gram weegt, niet standaard in mijn cameratas (ter vergelijking: de Sigma 18-35mm f/1.8 weegt meer dan vier keer zoveel, en zit er wél standaard in). Ik ben een slechte danser, dus bij vrijwel elke vorm van fotografie zoekt mijn linkerhand vrijwel automatisch naar een zoomring. Dus waarom zou ik een lens meeslepen die ik toch niet ga gebruiken? Dan gebruik ik dat vak in de tas liever voor bijvoorbeeld een reportageflitser.
Maar in de studio zit de ‘nifty-fifty’ standaard op mijn camera als ik statische portretten ga schieten, want daar ligt voor mijn manier van fotograferen de kracht van dit simpele, maar uitstekende lensje.
Dus stiekem ben ik toch blij dat ik gezwicht ben voor de foto-maatschappelijke druk, en mag ik me, met een 50mm prime in bezit, voor de muggenzifters toch “een echte fotograaf” noemen 😉

<< Sigma 105mm f/2.8 EX DG OS HSM Macro

SPECIFICATIES